Hayatın en derin acılarından biri, bazen anıların ve duyguların hatırlanmak istenmeyen bir şekilde zihnimize hapsolmasıdır. İnsanlar farklı şekillerde unuturlar. Kimisi zamanla, kimisi ise acının gücüyle. Peki, “unutmak” dediğimizde gerçekten neyi kastediyoruz? Bunu hepimiz farklı bir şekilde deneyimliyoruz. Bugün size, unutmanın köküne dair bir yolculuğa çıkacağımız bir hikâye paylaşacağım. Birinin unutmak için uğraşırken, diğerinin her şeyin çok daha derin bir anlam taşıdığını keşfetmeye çalıştığı bir hikâye.
Unutmak, Hangi Kökten Beslenir?
Bir Adam ve Bir Kadın: Farklı Perspektifler
Bir gün, bir parkta karşılaşan Melis ve Emre’nin yolları kesişti. İkisi de hayatlarının bir döneminde çok farklı kayıplar yaşamış, bir şekilde unutmaya çalışmışlardı. Ancak biri, unutmayı bir amaç olarak görürken, diğeri unutmanın aslında bir süreç olduğunu fark etmeye başlamıştı.
Emre, klasik erkek yaklaşımını benimsemişti. Çözüm odaklıydı, analitik düşünüyordu. Ona göre unutmak, geçici bir çözümden çok, bir hedef olmalıydı. Emre’nin kafasında, unutmak sadece bir şeyleri silmekti. Bu yüzden, her ne olursa olsun, yaşadığı kayıpları unutarak yoluna devam etmesi gerektiğini düşündü.
Melis ise tam tersi bir yol izliyordu. Kadınların empatik ve ilişkisel bakış açısını taşıyan Melis, unutmanın aslında bir anlam arayışı olduğuna inanıyordu. Ona göre unutmak, sadece başa çıkabilmek için değil, iyileşmek için bir süreçti. Kaybolan her anı, her his, bir yerlerde hala var olmalıydı. Çünkü unutmak, geçmişin silinmesi değil, onunla barışmak demekti.
Birbirlerinin Düşüncelerini Anlama Çabası
Bir gün Melis, Emre’ye “Unutmak, ne kadar kolay olabilir ki?” diye sordu. Emre, ona bakarak “Unutmak, sadece bir karar. Geçmişin seni etkilemesine izin verme,” dedi. Melis biraz düşündü, sonra nazikçe cevap verdi: “Ama bazen unutmak, neyi kaybettiğimizi unutmamakla mümkün olabilir. Geçmiş, hatalarımız, acılarımız, hepsi bizi şekillendiren bir parça değil mi?”
Emre, bu yanıtı karşısında bir an duraksadı. Melis’in söylediklerinde bir doğruluk payı vardı ama hala unutmanın daha hızlı bir çözüm olabileceğini savunuyordu. “Bazen bırakmak, geriye bakmamaktan daha sağlıklıdır,” dedi. Melis gülümsedi, “Ama bırakmak demek, hataları kabul etmek ve onlardan ders almak demektir. Bazen geçmişin içinden geçmek gerekir.”
İşte burada, unutmak kelimesinin kökü devreye giriyordu. Unutmak, sadece zihinsel bir süreç değil, aynı zamanda duygusal bir yolculuktu. Her iki bakış açısı da aslında bir sonuca varmak istiyordu, ama yolları farklıydı.
Unutmanın Kökü: “Unut-” ve Duygusal Yükü
Türkçede “unutmak” kelimesinin kökü, aslında “unut-” fiilinden gelir. Bu fiil, geçmişle bağlantıyı koparma anlamına gelir. Ancak unutmanın derinliği, sadece bu köke değil, yaşanmışlıkların ve hislerin izlerine dayanır. Zihnimiz, bir acıyı ya da hatıraları “unutmaya” çalışsa da, duygular bazen hafızada iz bırakır.
Melis’in sözleri bu anlamda bir gerçeği yansıtır: Unutmak, sadece zihnin değil, kalbin de bir savaş vermesidir. Zihinsel olarak bir şeyi unutmaya çalışırken, kalbinin buna nasıl tepki verdiğini anlamak gerekir. Bazen unutmak, geçmişin kabul edilmesiyle, bazen de başa çıkabilme becerisiyle mümkündür.
Sonuç: Unutmak Bir Yolculuktur
Sonunda Emre ve Melis, birbirlerinin bakış açılarına saygı göstererek, unutmanın herkes için farklı bir yolculuk olduğuna karar verdiler. Unutmak, bir hedef değil, bir süreçti. Emre’nin çözüm arayışı ve Melis’in empatik yaklaşımı, unutmanın gerçekte sadece zamanla değil, duygusal olgunlukla gerçekleştiğini göstermişti.
Hayatta unutmak, bir anı silmek değil, o anının şekillendirdiği kişiyi kabullenmek ve onunla barış yapmaktır. Melis ve Emre’nin hikâyesi, her kaybın, her acının sonunda bir iyileşme, bir yeniden doğuş olduğunu hatırlatır bizlere.
Unutmak, sadece bir kelime değil, duygusal bir evrimdir. Zihniniz ve kalbiniz arasındaki dengeyi bulduğunuzda, belki de en sonunda gerçekten unutabilirsiniz.
Peki ya siz? Unutmak hakkında ne düşünüyorsunuz? Duygusal bir yükle mi taşıyorsunuz, yoksa geçmişi bir hedef olarak mı görüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım.